Verhaal één

watercrimineel

 

Het geluid van de hakken van Eva van Dongen galmde door het zwembad. Ze liep richting het forensisch team. "Hee, jongens." begroette Eva de werkende mannen. "Al wat gevonden? Doodsoorzaak? Naam van het slachtoffer?" Ondertussen keek ze even naar het lijk dat uit het water werd getild. Michael, een van de forensische jongens, kwam naar Eva toe. "Dit had het slachtoffer om zijn pols. Het is waarschijnlijk van een kluisje. Waar is Wolfs? Niet dat dat mijn zaken zijn maar ..." zei Michael terwijl hij het polsbandje aan Eva gaf. "Dankje, ik ga zo kijken. Wolfs is gewoon te laat, die komt zo. Zijn er getuigen?" vroeg Eva terwijl ze het polsbandje aanpakte en om zich heen keek. "Een meisje van zeven jaar vond het lijk, maar we hebben haar wijs gemaakt dat hij gewoon aan het drijven was. Ik denk niet dat ze een bruikbare getuige is." beantwoordde Michael. Eva schudde haar hoofd. Iemand van zeven kon je maar beter niet vragen hoe ze een lijk vond. Ze besloot daar later een oplossing voor te vinden. "Verder waren er geen getuigen." ging Michael verder. "Haar moeder was in een ander bad en de badmeester die ons heeft gebeld is spoorloos. Het was niet druk vandaag en we hebben meteen iedereen geëvacueerd." Eva keek Michael gevaarlijk aan. "Jullie hebben toch wel namen genoteerd?" vroeg ze meteen. Michael knikte. Ze keek naar het polsbandje in haar hand. "Ik ga bij het kluisje kijken, als ik hem kan vinden. Zijn er nog badmeesters aanwezig die mij eventueel kunnen helpen?" "Er is er misschien nog een bij de balie, verder zou ik het niet weten." antwoordde hij. Eva knikte naar Michael en liep toen richting de kluisjes. Ze hoorde wat ophef uit die richting komen en versnelde haar pas.

 

Floris Wolfs stond tegen een badmeester te schreeuwen, maar toen hij Eva aan zag komen draaide hij zich naar haar toe en negeerde een opmerking van een badmeester. "Eva, Eefje! Vertel deze man eens even dat ik ook bij de politie hoor?" "Heb je je legitimatie niet bij je?" vroeg Eva. "Hij hoort bij mij." Eva toonde haar legitimatie. "Nee, die ligt nog in jouw auto." antwoordde Wolfs. Hij gaf nog een chagrijnige blik naar de badmeester. "Okee, praat me bij." Eva toonde het polsbandje. "Dit had het slachtoffer om zijn pols, waarschijnlijk van een kluisje. Doodsoorzaak zoeken de forensische jongens nu uit. Hij is gevonden in het bad waar je uitkomt als je van de glijbaan gaat. Geen getuigen, de vinder is een meisje van zeven." somde Eva op. Ze liep met Wolfs richting een van de apparaten en hield het bandje ervoor. 'Probeer een ander apparaat.' verscheen er op het beeldscherm. Eva zuchtte en nam het volgende apparaat, maar die toonde dezelfde melding. Bij het derde apparaat had ze meer geluk; 'Kluisje 64 is nu open.' verscheen er op het beeldscherm. Wolfs zocht het kluisje op en trok hem open. Op de bodem stond een tas met een paar schoenen ervoor en aan het haakje hing een jas. Wolfs pakte de tas eruit en Eva nam de jas . Ze doorzocht de jaszakken en vond een telefoon en een portemonnee. Ze klapte de portemonnee open en schudde haar hoofd. "Er zit geen legitimatie in. Helemaal niks waar zijn naam op staat." Eva keek naar Wolfs. Hij had een paar kledingstukken in zijn hand. "Er is niets te vinden, zo op het blote oog. We laten de forensische jongens hier maar verder kijken." Wolfs legde de tas terug. "Ga je mee, Mechels wil vast een update."

 

"Hoe kan iemand ongezien een lijk een trap op slepen en daarna van een glijbaan laten gaan? Waarom deed de dader trouwens de moeite om iemand van een glijbaan te gooien als hij toch al dood is." peinsde Eva. "Het slachtoffer moet dus boven vermoord zijn." Een natuurlijke dood was inmiddels wel al uitgesloten. Wolfs keek op. "Hoe oud zei je dat de vindster van onze dode vriend was?" vroeg hij. "Zeven, hoezo?" "Dan mag ze niet alleen van de glijbaan, er moet iemand bij zijn geweest.  Een volwassene." Daar had Eva nog niet over nagedacht. "We zullen moeten wachten op de bewakingsbeelden, ze hadden er problemen mee zei Michael, maar vanmiddag zou het worden afgelevert op het bureau." antwoordde Eva. "We halen het wel meteen op. Misschien hebben de forensische jongens al wat gevonden." Eva knikte en griste tijdens het opstaan haar jasje van de bureaustoel. "Dan kunnen we ook meteen langs dat meisje." zei ze terwijl ze een papiertje met de naam van dat meisje uit haar zak haalde. Ze zocht het adres op in het politiesysteem en liep toen achter Wolfs aan.

 

"Hoe gaat het met haar?" vroeg Eva terwijl haar blik op Isabella, het meisje dat het slachtoffer had gevonden, was gericht. Zij en Wolfs waren net in het zwembad geweest en hadden de bewakingsbeelden opgehaald. Het slachtoffer had een naam gekregen; Mike de Wit. Ook was de oorzaak van zijn dood gevonden, hij was gewurgd. Hopelijk waren de beelden bruikbaar en stond er wat over Mike in het systeem. "Ja, goed, denk ik. Als ze er echt wat van heeft meegekregen, dan komt dat vanavond wel naar boven, wanneer ze op bed ligt." antwoordde Emma, de moeder van Isabella. Isabella was heel geconcentreerd met een puzzel bezig. Terwijl Wolfs Emma doorvroeg over de gebeurtenissen in het zwembad, liep Eva naar Isabella toe en ging op haar hurken naast het meisje zitten. "Wat heb jij een mooie puzzel zeg, wat ben je al ver!" glimlachte ze naar het meisje. Isabella keek Eva kort aan, maar ging toen door met het volgende stukje. "Jij hebt die drijvende meneer gevonden hè? Waar vond je die?" probeerde Eva voorzichtig. "Toen ik van de glijbaan ging." antwoordde Isa, terwijl haar blik de puzzelstukjes niet verliet. "Met wie ging je dan van de glijbaan?" "Ze ging alleen, ik weet dat het niet mag, maar ze vond het stom als ik mee ging." mengde Emma zich in het gesprek. Eva keek even geërgerd opzij en vroeg toen opnieuw: "Met wie ging je van de glijbaan, Isabella?" "Alleen." antwoordde ze. Eva wilde nog doorvragen, maar Emma kapte het gesprek af. "Het is beter als we nu stoppen, ik moet vanavond weer de schade herstellen." verklaarde ze. Ze begeleidde Eva en Wolfs naar de deur.

 

"Wat een mens! Die heeft er vast wat mee te maken. Kan niet anders. Ze was niet eerlijk. Arme Isabella. Wat vind jij? Ik wil Isabella eens apart spreken, want ik weet zeker dat als ik haar alleen spreek, of haar met Marion laat praten..." ratelde Eva in de auto op de terugweg naar het bureau "Eef, doe eens rustig. We spreken Isa wel eens apart en Emma ook. Ik zie ook dat Emma iets verbergt. Ik ben het met je eens, maar het is geen reden om te stressen. Als er iets is wat wij kunnen, dan is dat zaken oplossen. Eef, dit is geen uitzondering. Laten we nu maar eerst de bewakingsbeelden bekijken." kalmeerde Wolfs. Eva zweeg en keek uit het autoraam, nadenkend over de woorden die Wolfs zojuist had uitgesproken. Uiteindelijk zuchtte ze eens diep. "Je hebt gelijk." zei ze. Wolfs kon alleen maar glimlachen. "Weet ik toch."

 

Op het politiebureau was het rustig, maar dat duurde niet lang. Eva en Wolfs hadden net hun jassen opgehangen, toen de deur van Frieda Mechels openzwaaide. "Wolfs, van Dongen! Binnen één minuut op mijn kamer!" klonk het door het bureau. Wolfs mompelde iets wat niet verstaanbaar was en liep toen op Romeo af. "Hey Romeo, kijk deze beelden even na, wil je?" zei hij, terwijl hij de USB-stick met de bewakingsbeelden voor Romeo's toetsenbord gooide. Voordat Romeo een weerwoord kon geven, liep Wolfs naar het kantoor van Mechels. Eva volgde hem en sloot de deur van het kantoor achter zich. "Oke, praat me bij." beveelde Mechels. "Een lijk in het zwembad, gewurgd. Het slachtoffer heet Mike de Wit en de vinder van het lijk heet Isabella Thielen, een meisje van zeven jaar." begon Eva, die inmiddels op een van de stoelen was gaan zitten. "Hebben jullie al verdachten?" "Nee, ik wil nog even met de melder praten, een badmeester. Hij was verdwenen op het moment dat wij aankwamen. De moeder van Isabella, Emma Thielen, heeft net wel tegen ons gelogen, denken we." Mechels keek van Eva naar Wolfs. "Oké, dus jullie hebben nog zat te doen. Aan de slag dan maar!" Eva stond op en liep achter Wolfs aan het kantoor uit. "Je vergeet wat, van Dongen!" riep Mechels naar haar. Eva liep terug naar het kantoor en sloot de deur. "Zeikerd." mompelde ze zachtjes en liep toen naar haar werkplek.

 

Wolfs keek op van zijn computerscherm. "Eef, weet jij misschien hoe die badmeester heet die ons belde maar daarna verdween?" vroeg hij. "Oscar van Vliet, hoezo?" antwoordde Eva. "Nou, ik heb wat oudere zaken opgezocht, die ook in het zwembad waren. Oscar van Vliet is daar twee keer bij betrokken geweest." Eva stond op en ging achter Wolfs staan om met hem mee te lezen. "Hier, één keer voor drugshandel in de kantine en één geseponeerde zaak." vervolgde hij. "Nou, laten we dan maar eens een bezoekje brengen aan meneer van Vliet. Zoek jij zijn adres gegevens op, Wolfs? Dan rijd ik de auto vast voor." Eva griste de autosleutels van Wolfs' bureau en liep richting de parkeerplaats.

 

"Goedemiddag, Eva van Dongen, recherche Maastricht. Dit is mijn partner, Floris Wolfs." stelde Eva zich voor bij het huis van Oscar van Vliet. "Wie ben jij?" Omdat het meisje, die de deur open had gedaan, eerst niet reageerde, kon Eva haar goed opnemen. De zichtbare delen van haar arm zaten onder de krassen. "Ik ben Demi van Vliet. Waar komen jullie voor?" bracht het meisje uiteindelijk uit. "Ben jij de dochter van Oscar van Vliet?" Demi knikte. "Is hij thuis?" "Ja, hoezo?" "Mogen wij dan even binnenkomen?" "Waarom?" Wolfs zuchtte diep. "Dat bespreken we met je vader, ga je ons nog binnen laten, of moeten we het officieel regelen?" mengde hij zich in het gesprek. "Oké dan." mompelde Demi en ging hun voor naar de woonkamer, waar Oscar van Vliet televisie keek. "Pap, politie voor je." zei Demi en ze draaide zich om, rende de trap op en ging in haar kamer zitten. Eva keek haar even na en miste daardoor het voorstelriedeltje dat Wolfs had gedaan. "Wij hebben gehoord dat u de melding vandaag heeft gedaan. Klopt dat?" vroeg Wolfs meteen, hij wilde er niet omheen draaien. "Dat klopt ja, dat kleine meisje rende op me af en trok me mee aan mijn mouw. Toen ik zag dat er iets niet goed was heb ik gebeld." legde Oscar uit. "Waarom ging u daarna weg dan?" "Ik moest Demi naar huis brengen, die was ook in het zwembad en ik wilde niet dat ze dat lijk zou zien." Voorlopig hadden ze geen andere vragen en konden ze gaan. Op de weg naar de deur zat Demi halverwege de trap. "Jullie zitten fout bij mijn vader, hij is de dader niet." zei ze, maar haar ogen keken de rechercheurs niet aan. "Hoezo weet je dat zeker?" vroeg Eva, terwijl ze nog een blik op Demi's armen wierp. "Dat weet ik gewoon, gevoel." Demi stond langzaam op en ging terug naar haar kamer. Wolfs en Eva keken elkaar aan, maar besloten er niet op door te gaan en verlieten het huis.

 

Eva zette een glas whiskey op de eettafel neer voor Wolfs, voor zichzelf had ze een chocomel gepakt. De avond was gevallen en ze waren richting huis gegaan. Wolfs zat tegenover Eva en las aandachtig de krant. "Wolfs, even over die zaak he?" begon ze. Het was makkelijk dat ze samen in de Ponti woonden, want dan konden ze dingen nog nabespreken. Wolfs legde zijn krant weg en keek Eva aan. "Die Demi zit jouw niet lekker he?" Eva knikte, Wolfs had gelijk. "Heb je haar armen gezien? Ik wil met haar praten, morgen." "Weet je dat wel zeker, Eef? Het is niet jouw zaak." zei Wolfs twijfelend. "Praten kan geen kwaad, Wolfs." "Oké dan, maar we moeten morgen ook met Isabella en Emma praten. Dat gaat voor." Eva knikte en stond op. "Ik ga even douchen." zei ze en liep de keuken uit. Wolfs keek haar na en pakte zijn krant er weer bij.

 

De hardloopschoenen van Eva waren al vroeg op de tegels te horen. Ze ging vaak een rondje hardlopen, om haar hoofd leeg te maken en om haar conditie op peil te houden. Ze vond het jammer dat de deur van de Ponti al naast haar verscheen, ze rende haar rondje steeds sneller uit. Binnenkort moest ze maar op zoek naar een grotere. Ze opende de deur en ging meteen naar de badkamer om te douchen. Ze wist niet zeker of Wolfs al wakker was, maar anders werd hij dat zometeen. Ze douchte kort en liep daarna naar beneden om te ontbijten. Wolfs zat al aan zijn ontbijt en had voor Eva wat klaargezet. Ze glimlachte dankbaar naar hem en begon aan het croissantje dat op haar bord lag. "Lekker gelopen?" begon Wolfs een gesprek. "Jahoor, ga je morgen anders mee?" reageerde Eva met een glimlach. Wolfs moest lachen. "Ik laat het wel aan jouw over. Hoe heb je geslapen?" Hij keek meteen bezorgd, want aan Eva was te zien dat ze niet veel nachtrust had gekregen. "Ben veel wakker geweest, veel gedraaid, jij?" Wolfs wist dat Demi bij Eva niet lekker zat en vond het jammer dat ze er niet over begon. "Ik heb wel goed geslapen, hoorde je wel veel draaien inderdaad. Zullen we gaan? Anders komen we te laat. Ik rijd wel." reageerde hij. Eva knikte en ze liepen samen naar de auto.

 

Emma en Isabella zaten al in de spreekkamer toen Wolfs en Eva op het bureau kwamen. Eva glimlachte naar Isabella en stak haar hand naar haar uit. "Ga jij even met mij mee?" vroeg ze. Isabella knikte en pakte Eva's hand vast. Samen liepen ze naar Marion. "Zou jij haar even bezig willen houden, dan gaan wij even met haar moeder praten." vroeg Eva aan Marion. Marion knikte en nam de hand van Isabella over van Eva. "Ik heb een heleboel mooie potloden liggen, ga je mee?" glimlachte Marion naar het kleine meisje. Eva liep snel naar haar werkplaats en belde het nummer van Demi. "Dag Demi, met Eva van Dongen, van de recherche." sprak ze toen er werd opgenomen. "Heb jij tijd om over anderhalfuur even op het politiebureau langs te komen?" Ze wierp een blik op de spreekkamer. "Oke, zie ik je dan." Eva liep terug naar Wolfs en Emma en nam plaats naast Wolfs. "Goed, over gisteren. Waar was je op het moment dat Isabella het lijk vond?" begon Wolfs. Eva startte de laptop op om alles te noteren. "In een ander bad, zoals ik al zei wilde Isa graag alleen van de glijbaan." antwoordde Emma. Eva keek op van het scherm. "En jij wachtte niet aan het einde van de glijbaan om te kijken of alles goed was gegaan?" vroeg ze snel. "Nee, want ik was in een ander bad." Eva's vingers gingen snel over het toetsenbord. Na nog een aantal vragen stonden de twee rechercheurs op en gingen naar Marion en Isabella. Eva glimlachte naar Marion. "Bedankt voor het oppassen." Marion knikte en verliet de ruimte. Eva nam haar plaats in naast Isabella, Wolfs ging er tegenover zitten. "Jij hebt die drijvende meneer gevonden toen je van de glijbaan ging, toch?" Isabella knikte, ze vond het duidelijk niet leuk dat Eva er weer over begon. "Met wie ging je van de glijbaan?" "Alleen. Met mamma erbij is het stom." antwoordde Isabella. "En mamma was in een ander bad?" Isabella knikte weer. Eva keek Wolfs aan maar die seinde dat ze voor nu wel genoeg hadden, ookal was de informatie die ze hadden gekregen geen aanvulling op gisteren. Ze leidden Isabella terug naar Emma en moeder en dochter verlieten het bureau.

 

Een uur later kwam Demi binnen en ze liep meteen op Eva af. "Je wilde mij spreken?" vroeg ze direct. "Ja, laten we even naar een spreekkamer gaan." Eva ging Demi voor naar de ruimte. Ze nam plaats naast Wolfs, tegenover Demi. Eva was blij dat Wolfs bij het gesprek bleef. "Je vader zei dat je gister ook in het zwembad zat, je stond alleen niet op de getuigenlijst." begon Eva. Marion en Romeo hadden de mensen op die lijst al gebeld, maar er was geen bruikbare informatie bijgekomen. Demi knikte. "Mijn vader vond het beter als ik meteen naar huis ging." verklaarde ze, terwijl ze haar mouwen opstroopte. De vreselijke krassen die in haar arm stonden werden daardoor weer zichtbaar. Eva slikte even, maar vond het een goed moment om daarover te beginnen. "Heb je dat zelf gedaan?" Demi schrok ervan en trok meteen haar mouwen weer naar beneden. "Heb je nog meer vragen over gisteren?" probeerde ze het onderwerp te veranderen, maar Eva wilde het onderwerp niet veranderen en herhaalde haar vraag. "Heb je dat zelf gedaan, Demi?" Demi zuchtte diep en boog haar hoofd. "Ja." mompelde ze zacht. Eva pakte de handen van Demi, die tot nu toe op tafel lagen, vast en keek haar doordringend aan. "Waarom? Dat is toch nergens voor nodig?" Demi trok snel haar handen terug. "Ik wil het er niet over hebben." reageerde ze bot, maar ze schrok zelf van haar toon. "Goed, heb je gister wat gezien? Iemand die ruzie maakte met die man, bijvoorbeeld. Of viel er wat anders op?" nam Wolfs het gesprek over. "Nee, niets gezien of gehoord." "Waarom weet je dan zo zeker dat het niet je vader was?" Demi keek van Eva naar Wolfs. "Dat weet ik gewoon. Kan ik nu gaan? Ik moet naar school." Eva knikte en begeleidde Demi, zonder een woord te wisselen, naar de deur.

 

"Eef, laat het los. Ze wil er niets over zeggen en dat is haar keus." zei Wolfs, hij zag aan Eva's gezicht dat het haar dwars zat. "Maar het hoort niet, Wolfs!" reageerde ze bot terug. Mechels liep haar kantoor uit. "Wat  is er?" vroeg ze, terwijl ze van Wolfs naar Eva keek. "Niets." zei Eva snel. Mechels knikte nadenkend. "Hoe gaat het met jullie zaak?" "We hebben alleen Oscar van Vliet en Emma Thielen als verdachten, maar we hebben niks om ze vast te houden. Alleen een vermoeden dat Emma liegt en dat Oscar na de melding meteen verdween." vertelde Wolfs. "Nog genoeg werk dus! Opschieten, ik wil dit over uiterlijk twee dagen opgelost hebben." beveelde Mechels en ze verdween weer in haar kantoor. Eva besloot Oscar van Vliet in het systeem op te zoeken.  Daar viel haar één ding meteen op: Oscar had twee dochters. Demi had nog een jonger zusje, maar de naam van dat zusje was nergens te bekennen. Ze gebaarde Wolfs dat hij moest komen kijken. Hij knikte bij het zien van de informatie en wist meteen wat Eva daarmee bedoelde. "Kom, we doen weer even een bezoekje aan Oscar." zei hij, terwijl hij richting de deur liep. Eva volgde in stilte. 

 

In het huis van Oscar van Vliet was niemand te bekennen. "Misschien op zijn werk?" probeerde Eva, Wolfs knikte en reed naar het zwembad. Ze liepen meteen door naar de receptie en Wolfs liet zijn legitimatie zien. "Wolfs, van Dongen, recherche Maastricht." vertelde hij daarbij. "Is Oscar van Vliet ook aanwezig?" De mevrouw achter de receptie knikte en deed het poortje open, dat naar het zwembad leidde. Eva en Wolfs bedankten haar en liepen het zwembad in en zochten Oscar van Vliet, een zoekactie die niet heel lang duurde. Eva gebaarde dat hij naar hun moest komen en hij kapte het gesprek met iemand af. "Wat is er? Ik ben aan het werk." zei hij geïrriteerd. "Wij hebben in het politiesysteem gezien dat u, naast Demi, nog een dochter heeft." begon Eva. "Ja, dat klopt. Hoezo?" "Wij willen graag weten of die tweede dochter ook in het zwembad was en hoe ze heet." Oscar zuchtte. "Jullie gingen er toch wel achter komen. Mijn tweede dochter is Isabella Thielen. Ze is een foutje geweest, maar Emma wilde haar houden. Ik heb verder niet echt contact met ze." vertelde hij met tegenzin. Eva keek Wolfs aan. Zou deze informatie hun helpen de dader te vinden? "Dankuwel, dit was het voor nu." beëindigde Wolfs het gesprek. Eva knikte en samen verlieten ze het zwembad weer.

 

Eva en Wolfs waren meteen doorgereden naar het huis Emma, om het verhaal te controleren.